Aforizmalar.. Virginia Woolf

Yalnızlık Ömür Boyu..

” Şiddet her şeydi. Çiçek açar ve solardı. Güneş, doğar ve batar. Aşıklar sever ve çekip gider. Ve şairlerin kafiyeyle dillendirdiklerini, gençler hayata geçirirlerdi. Kızlar birer güldüler ve ömürleri de bu  çiçek kadar kısaydı. Gece olmadan toplanmaları gerekirdi; çünkü gün kısaydı ve aynı zamanda da gün eldeki tek şeydi.”

Zeplin Yayınları Haziran 2015. Çeviren Nil Sakman

Kütüphanemin ve yüreğimin baştacı Virginia Woolf 59 yıl yaşadı. O inanılmaz düşünce gücünü, yaratacılığını ve beynini kemiren sesleri, kederleri 59 yıl yaşatabildi. Bir romanı bitirdiğinde depresyona giriyor, yeni yaratım sürecine geçmek aşamalı ve zor oluyordu. Yeteneğini kaybedeceğinden korkuyordu. Daha iyiyi yazmak istiyordu. Oysa insan ruhuna, kimliğine, var oluşuna dair daha ne yazılabilirdi ki! Doğuştan  gelen pek çok defomuzu, ihtiras, kıskançlık, hırs, bencillik ve dahi güzelliklerimizi, insanlığımızı, kırılganlığımızı öyle güzel anlatır ki..

İzlemediyseniz Stephen Daldry’nin harika filmi The Hours’u izleyin derim. Woolf’un Mrs. Dalloway kitabından esinlenen kitap, Woolf’un inişli çıkışlı iç dünyasına ve 1941 yılındaki intiharına da değiniyor. Kendi yarattığı roman karakteri ile iç içe geçmiş bir Woolf izliyoruz.

Filmde Clarissa’dan bir replik: ” That is what all people try to do: to stay alive for each other.” Yani ” hepimizin yapmaya çalıştığı bu: birbirimiz için hayatta kalmak”